Bruiloftsbesognes

Dit weekend ben ik ceremoniemeester. Het is mijn eerste keer. Een bevriend stel heeft de organisatie van hun ‘mooiste dag van hun leven’ aan mij uitbesteed. Een hele eer. Trots zou ik moeten zijn. Maar nee, geen groeiend ego voor Dorien. Integendeel. Ordinaire faalangst heeft zich van mij meester gemaakt. 'Why me?', dacht ik vooral toen ze me vroegen. Het rotsvaste vertrouwen dat het bruidspaar in me heeft, wil maar niet aan me blijven kleven. In plaats daarvan trekken al weken allerlei doemscenario’s aan me voorbij. Regelmatig word ik midden in de nacht badend in het zweet wakker om vervolgens opgelucht te constateren dat ik me helemaal niet heb verslapen. Nog niet, in ieder geval. 

Want wat kan er veel misgaan als je je fantasie de vrije loop laat! Dat geldt zeker voor een bruiloft met kleine kinderen. Ik zie het al helemaal voor me: de bruid die erachter komt dat de sleep van haar bruidsjurk door haar dochtertje is versierd met enorme roze-viltstift-bloemen. Of de ambtenaar van de burgerlijke stand die tevergeefs probeert een stelletje krijsende koters te overstemmen. Een priemend kindervingertje dat, juist op het moment dat het ‘ja-woord’ moet worden uitgesproken, aangeeft dat het moet plassen. Maar goed. Kinderen heb je, zelfs als ceremoniemeester, niet in de hand. En dat maakt het gelukkig ook allemaal wat minder stijfjes. Prima. 

Veel paniekeriger word ik van taken die echt voor rekening en risico van de ceremoniemeester komen. Vond de koningin het laatst al gênant dat het Turkse volkslied een fractie te láát werd inzet; je moet er toch niet aan denken dat het verkéérde muziekje klinkt net nadat de getuigen hun handtekening hebben gezet! Zo’n foutje is snel gemaakt. En een ongeluk zit in een klein hoekje. Zo oefen ik al weken op de naam van bruiloftsgast ‘Hans’. Hans heeft een pacemaker en zo’n apparaatje schijnt op hol te slaan bij een corsage voorzien van revers-magneet. Het is daarom essentieel dat hij de corsage met ouderwetse veiligheidsspeld krijgt, is mij uitentreuren ingeprent. Ik denk niet dat een gang naar het ziekenhuis in het draaiboek past. Memorabel is het dan weer wel. 

Ik ben blij dat het er bijna op zit. De stress wordt me onderhand te veel. En ik maar denken dat ik zo relaxed in elkaar stak. Blijkbaar ben ik een grotere controlfreak dan ik dacht. Irritant verantwoordelijkheidsgevoel. En natuurlijk zal blijken dat het allemaal op rolletjes loopt. Het bruidspaar moest eens weten hoe ik mezelf loop te pushen om er een onvergetelijke dag van te maken. Of zouden ze me daarom hebben gevraagd...?  

Recensie Lola rennt

Een ‘happy end’ of ‘not so happy end’? Luttele seconden kunnen het verschil maken. Dat is de boodschap van de film ‘Lola rennt’ van Tom Tykwer. 

Lola is in haar slaapkamer. Ze belt met haar vriend Manni. Manni heeft slecht nieuws. Hij werkt als geldkoerier voor een louche autohandelaar en is 100.000 euro kwijtgeraakt. Over 20 minuten komt zijn baas het geld halen. Als hij het niet heeft, dan gaat hij eraan. Paniek bij Lola. Wat kan ze doen? Hoe komt ze zo snel aan 100.000 euro? Ze pijnigt haar hersenen. Dan heeft ze een idee! Ze sprint de trap af en het huis uit. Ze rent als een bezetene door de straten van Berlijn. Haar knalrode haar wappert in de wind. Harder en harder rent ze! Huizen schieten aan haar voorbij. Voetgangers springen verschrikt opzij. Op de hoek van een druk kruispunt passeert ze een grote klok. De wijzers zijn onverbiddelijk. Ze heeft nog maar een paar minuten. Komt ze op tijd? 

Drie maal zien we hetzelfde verhaal waarin Tom Tykwer Lola laat rennen door de straten van Berlijn. Telkens met een totaal andere afloop. De eerste keer raak je bekend met het verhaal. Alle stappen die Lola zet om op tijd bij Manni te zijn. Het huis waarin ze woont. De trap die ze afstormt op weg naar buiten. De tuin die ze deelt met haar buren. De mensen aan wie ze voorbijrent. Situaties die ze onderweg tegenkomt. 

De tweede keer dat we het verhaal te zien krijgen, valt Lola van de trap. Hierdoor is ze, volgens de welbekende uitdrukking, snel(ler) beneden. En dus eerder op straat. Weer rent ze, en zien we de inmiddels bekende beelden, maar toch eindigt haar ‘reis’ compleet anders dan de eerste keer. De derde keer is ze juist een fractie later op pad. Ook nu loopt het anders af dan verwacht. 

Minimale variaties in timing met een totaal andere samenloop van omstandigheden als gevolg. Een prachtige vondst van Tykwer die op deze manier treffend laat zien dat ons leven van toevalligheden aan elkaar hangt. Voor sommigen misschien een onbevredigend idee; voor mij een bevrijdende gedachte. Sinds deze film heb ik niet meer de illusie dat ik ‘in control’ ben of kan zijn. Toeval bestaat wel degelijk. En dat geeft rust. 

‘Lola rennt’. Een intrigerende film die blijft hangen. Die maakt dat ik me elke avond afvraag hoe anders mijn dag eruit zou hebben gezien als ik vijf minuten eerder of later was opgestaan. 

Snertwinter

Het is winter in Nederland. Sneeuw, ijs en -23 graden Celsius. Nu.nl meldt trots dat ons gasverbruik nooit eerder zo hoog was. De schaatskoorts slaat genadeloos toe. Iedereen doet mee. Als rechtgeaarde Hollander laat je een zeldzame kans om op natuurijs te schaatsen natuurlijk niet glippen. En kost je dat een afgevroren teen of gescheurde enkelband? Soit. Dat hoort er nu eenmaal bij. Dat heet winterpret.

Mij niet gezien. Ik functioneer al amper rond het vriespunt. Bij extreem lage temperaturen als deze beland ik in een comateuze winterslaaptoestand. Ik wil alleen maar binnen blijven. Praktisch, want zodra er in dit land drie sneeuwvlokjes vallen, loopt het openbare leven volledig vast. Van A naar B met trein of auto? Een onmogelijke opgave. Een relaxt gangetje naar de buurtsuper voor de weekendboodschappen verandert in een levensgevaarlijke onderneming. Waar is al dat ingeslagen strooizout, gemeente Den Haag? Doorverkocht aan Oostenrijk om een begrotingstekortje op te vangen? In ieder geval ligt het niet bij mij voor de deur. Met als gevolg dat ik mijn achtjarige(!) buurjongen heb moeten omkopen om mijn stoep te vegen. De 5 euro die me dit heeft gekost, ontvang ik graag terug op rekeningnummer 5678845.

Ik verschans me voorlopig lekker in mijn warme huisje. Achter een kom dampende erwtensoep. Snertwinter.