Het is winter in Nederland. Sneeuw, ijs en -23 graden Celsius. Nu.nl meldt trots dat ons gasverbruik nooit eerder zo hoog was. De schaatskoorts slaat genadeloos toe. Iedereen doet mee. Als rechtgeaarde Hollander laat je een zeldzame kans om op natuurijs te schaatsen natuurlijk niet glippen. En kost je dat een afgevroren teen of gescheurde enkelband? Soit. Dat hoort er nu eenmaal bij. Dat heet winterpret.
Mij niet gezien. Ik functioneer al amper rond het vriespunt. Bij extreem lage temperaturen als deze beland ik in een comateuze winterslaaptoestand. Ik wil alleen maar binnen blijven. Praktisch, want zodra er in dit land drie sneeuwvlokjes vallen, loopt het openbare leven volledig vast. Van A naar B met trein of auto? Een onmogelijke opgave. Een relaxt gangetje naar de buurtsuper voor de weekendboodschappen verandert in een levensgevaarlijke onderneming. Waar is al dat ingeslagen strooizout, gemeente Den Haag? Doorverkocht aan Oostenrijk om een begrotingstekortje op te vangen? In ieder geval ligt het niet bij mij voor de deur. Met als gevolg dat ik mijn achtjarige(!) buurjongen heb moeten omkopen om mijn stoep te vegen. De 5 euro die me dit heeft gekost, ontvang ik graag terug op rekeningnummer 5678845.
Ik verschans me voorlopig lekker in mijn warme huisje. Achter een kom dampende erwtensoep. Snertwinter.
