Dit weekend ben ik ceremoniemeester. Het is mijn eerste keer. Een bevriend stel heeft de organisatie van hun ‘mooiste dag van hun leven’ aan mij uitbesteed. Een hele eer. Trots zou ik moeten zijn. Maar nee, geen groeiend ego voor Dorien. Integendeel. Ordinaire faalangst heeft zich van mij meester gemaakt. 'Why me?', dacht ik vooral toen ze me vroegen. Het rotsvaste vertrouwen dat het bruidspaar in me heeft, wil maar niet aan me blijven kleven. In plaats daarvan trekken al weken allerlei doemscenario’s aan me voorbij. Regelmatig word ik midden in de nacht badend in het zweet wakker om vervolgens opgelucht te constateren dat ik me helemaal niet heb verslapen. Nog niet, in ieder geval.
Want wat kan er veel misgaan als je je fantasie de vrije loop laat! Dat geldt zeker voor een bruiloft met kleine kinderen. Ik zie het al helemaal voor me: de bruid die erachter komt dat de sleep van haar bruidsjurk door haar dochtertje is versierd met enorme roze-viltstift-bloemen. Of de ambtenaar van de burgerlijke stand die tevergeefs probeert een stelletje krijsende koters te overstemmen. Een priemend kindervingertje dat, juist op het moment dat het ‘ja-woord’ moet worden uitgesproken, aangeeft dat het moet plassen. Maar goed. Kinderen heb je, zelfs als ceremoniemeester, niet in de hand. En dat maakt het gelukkig ook allemaal wat minder stijfjes. Prima.
Veel paniekeriger word ik van taken die echt voor rekening en risico van de ceremoniemeester komen. Vond de koningin het laatst al gênant dat het Turkse volkslied een fractie te láát werd inzet; je moet er toch niet aan denken dat het verkéérde muziekje klinkt net nadat de getuigen hun handtekening hebben gezet! Zo’n foutje is snel gemaakt. En een ongeluk zit in een klein hoekje. Zo oefen ik al weken op de naam van bruiloftsgast ‘Hans’. Hans heeft een pacemaker en zo’n apparaatje schijnt op hol te slaan bij een corsage voorzien van revers-magneet. Het is daarom essentieel dat hij de corsage met ouderwetse veiligheidsspeld krijgt, is mij uitentreuren ingeprent. Ik denk niet dat een gang naar het ziekenhuis in het draaiboek past. Memorabel is het dan weer wel.
Ik ben blij dat het er bijna op zit. De stress wordt me onderhand te veel. En ik maar denken dat ik zo relaxed in elkaar stak. Blijkbaar ben ik een grotere controlfreak dan ik dacht. Irritant verantwoordelijkheidsgevoel. En natuurlijk zal blijken dat het allemaal op rolletjes loopt. Het bruidspaar moest eens weten hoe ik mezelf loop te pushen om er een onvergetelijke dag van te maken. Of zouden ze me daarom hebben gevraagd...?
