Een ‘happy end’ of ‘not so happy end’? Luttele seconden kunnen het verschil maken. Dat is de boodschap van de film ‘Lola rennt’ van Tom Tykwer.
Lola is in haar slaapkamer. Ze belt met haar vriend Manni. Manni heeft slecht nieuws. Hij werkt als geldkoerier voor een louche autohandelaar en is 100.000 euro kwijtgeraakt. Over 20 minuten komt zijn baas het geld halen. Als hij het niet heeft, dan gaat hij eraan. Paniek bij Lola. Wat kan ze doen? Hoe komt ze zo snel aan 100.000 euro? Ze pijnigt haar hersenen. Dan heeft ze een idee! Ze sprint de trap af en het huis uit. Ze rent als een bezetene door de straten van Berlijn. Haar knalrode haar wappert in de wind. Harder en harder rent ze! Huizen schieten aan haar voorbij. Voetgangers springen verschrikt opzij. Op de hoek van een druk kruispunt passeert ze een grote klok. De wijzers zijn onverbiddelijk. Ze heeft nog maar een paar minuten. Komt ze op tijd?
Drie maal zien we hetzelfde verhaal waarin Tom Tykwer Lola laat rennen door de straten van Berlijn. Telkens met een totaal andere afloop. De eerste keer raak je bekend met het verhaal. Alle stappen die Lola zet om op tijd bij Manni te zijn. Het huis waarin ze woont. De trap die ze afstormt op weg naar buiten. De tuin die ze deelt met haar buren. De mensen aan wie ze voorbijrent. Situaties die ze onderweg tegenkomt.
De tweede keer dat we het verhaal te zien krijgen, valt Lola van de trap. Hierdoor is ze, volgens de welbekende uitdrukking, snel(ler) beneden. En dus eerder op straat. Weer rent ze, en zien we de inmiddels bekende beelden, maar toch eindigt haar ‘reis’ compleet anders dan de eerste keer. De derde keer is ze juist een fractie later op pad. Ook nu loopt het anders af dan verwacht.
Minimale variaties in timing met een totaal andere samenloop van omstandigheden als gevolg. Een prachtige vondst van Tykwer die op deze manier treffend laat zien dat ons leven van toevalligheden aan elkaar hangt. Voor sommigen misschien een onbevredigend idee; voor mij een bevrijdende gedachte. Sinds deze film heb ik niet meer de illusie dat ik ‘in control’ ben of kan zijn. Toeval bestaat wel degelijk. En dat geeft rust.
‘Lola rennt’. Een intrigerende film die blijft hangen. Die maakt dat ik me elke avond afvraag hoe anders mijn dag eruit zou hebben gezien als ik vijf minuten eerder of later was opgestaan.
