To don't

‘Krijg toch de Corona, Corona!’ Na 3 weken thuiszitten slaat de frustratie toe. Waar voor mijn gevoel iedereen inmiddels een nieuw (online) weekritme heeft gevonden, vraag ik me nog steeds verward af waar ik mee bezig ben. Vol goede moed begin ik de dag met een to-do-lijst, dat geeft zo lekker praktisch structuur en houvast. Want ik heb nu immers eindelijk zeeën van tijd om:

• die nieuwe baan te vinden;
• te werken aan mijn persoonlijke ontwikkeling;
• naast zangles ook gitaarles te nemen;
• te mediteren;
• mijn huis grondig op te ruimen en schoon te maken;
• plantjes te halen voor in de bakken;
• een boek te lezen (en te schrijven). Of anders toch op zijn minst elke dag een gedicht;
• te sporten;
• Pools te leren;
• bij te praten met iedereen door te videobellen met Jan en Alleman;
• me van mijn barmhartige Samaritaan-kant te laten zien door onbaatzuchtige dingen te doen voor mijn onder de Coronacrisis lijdende medemens. Zoals de buurman voorzien van wetenschappelijk leesvoer en kaartjes sturen naar onbekende jarige kinderen en eenzame bejaarden.

De druk wordt opgevoerd door jubelberichten op social media dat dit bij uitstek de tijd is voor ‘persoonlijke doorbraken’ en ‘nieuwe inzichten’. Eindelijk de rust en ruimte om je te focussen op de wezenlijk belangrijke zaken in het leven. Tja, voor mij waren dat dingen als: me laven aan kunst en cultuur in de Koninklijke Schouwburg. Of een spontaan verdiepend gesprek aan de toog van een of andere kroeg. Nu dat is stilgevallen, loop ik toch wat met mijn ziel onder mijn arm. Al die tijd en ruimte heeft bovendien een averechts effect: ik verzuip in mogelijkheden en acties die mijn aandacht versnipperen. Daardoor lijkt er eerder minder dan meer uit mijn handen te komen. Hoezo ‘focus op de wezenlijk belangrijke zaken in het leven’?

Ik kijk naar mijn veel te lange to-do-lijst en besluit dat het anders moet. Minder doen, met meer aandacht wordt het devies. Met prioriteit voor de dingen waar ik energie van krijg, zonder me schuldig te voelen over dat wat niet lukt. Voelen hoe het is om gewoon 'te zijn' en dat dat dan genoeg is. Benieuwd naar wat het me gaat brengen...