Onderweg

Sinds 3 maanden ben ik werkloos. Ontslagen. Te weinig opdrachten om me aan het werk te houden. De meeste mensen die ik het vertel, reageren geschrokken. Zelf voel ik vooral opluchting. De koek was al geruime tijd op bij mijn oude werkgever. Ik zat daar niet meer op mijn plek. Een mooie kans dus om het roer om te gooien en iets heel anders te gaan doen. Maar hoe moet deze volgende fase in mijn 'grootse en meeslepende leven' eruit gaan zien? Met een loopbaanadviseur ben ik dat aan het uitvinden. Terugkerend thema daarbij is: 'wie ben ik?' Alles in het leven lijkt te draaien om het vinden van het antwoord op deze kernvraag. Zodra ik weet wat mijn essentie is, kan ik mijn koers varen zonder dat het oordeel van anderen me daarvan afbrengt. Klinkt aantrekkelijk.

Inmiddels lukt het me steeds beter om trouw te blijven aan mezelf. Ik durf mijn eigen weg te zoeken al voelt het soms alsof ik met een kapmes een overwoekerd junglepad moet zien te vinden. Een junglepad waarvan ik überhaupt niet weet waar het heen leidt. Af en toe springt er een aap op mijn schouder die me in mijn oor fluistert dat ik de verkeerde kant op ga. Of ik struikel over een boomwortel en val plat op mijn gezicht in de modder. Het valt niet mee om te blijven geloven dat het goed komt. Of om rust te vinden in de gedachte dat het, ook nu al, goed is. Eenzaam is de tocht ook. Ik kan erover praten met vrienden, maar het blijft míjn reis. Toch heeft dat ook iets moois: ik ben de enige die dit specifieke pad aflegt. En onderweg schijnt soms plotseling de zon door het kruinendak en lijkt alles ineens van goud.

Voorlopig ben ik de jungle nog niet uit en geniet ik van het groen. In blijde afwachting van de bosrand en het uitzicht daar.