People's Climate March

Op zondag 21 september 2014 loop ik mee in de People's Climate March in Amsterdam. Ik sta er zelf van te kijken. Nooit geweten dat ik activistisch was. Waarom dan nu ineens die onbedwingbare behoefte om de straat op te gaan? Omdat thuisblijven simpelweg geen optie is. Alle vezels in mijn lijf schreeuwen dat verandering nú moet. Doen we niets dan botsen we frontaal op een tegemoetkomende bus, denkend dat we vlak voor het moment of impact nog wel eventjes kunnen uitwijken. Totdat we ons realiseren dat we in een krappe tunnelbuis rijden. De laatste afslag die we veilig hadden kunnen nemen, ligt kilometers achter ons. 

Ik wil dat niet op mijn geweten hebben. De bui al mijlenver hebben zien hangen, maar niets gedaan om het tij te keren. Hoe leg je zoiets uit? Een ander de schuld geven? Maar ik draai toch zelf ook mee in dit systeem? Dan ben ik toch net zo verantwoordelijk als alle anderen in aangeven dat ik het anders wil?

Mensen zeggen vaak dat de overheid dit maar moet oplossen. Maar zonder een krachtige en collectieve opdracht vanuit de samenleving gaat dit niet gebeuren! Ook van grote bedrijven hoeven we voorlopig geen actie te verwachten. Waarom zouden ze? Wij klanten straffen hun milieuvervuilende gedrag nauwelijks af. Een sense of urgency wordt niet gevoeld. 

Het wordt tijd dat we onze proteststem laten horen. Eisen dat het anders moet en zorgen dat het anders gaat. In het stemhokje, in onze dagelijkse consumentenkeuzes en... op straat. Ik loop mee in de People's Climate March om me niet langer enkel deel van het probleem te voelen, maar ook van de oplossing. Om blij te worden van al die andere mensen die, net als ik, structurele verandering willen. Om samen sterk te staan.