Regen roffelt op straat.
Waar beton en baksteen groeien.
Iedereen lijkt druk en te laat.
Sirenes die onafgebroken loeien.
Een postbezorger op de fiets.
Nog maar net te ontwijken.
Nergens is er even niets.
Daardoor niet weten waar te kijken.
Ik sluit me af en keer naar binnen.
Daar is het eeuwig stil.
Even alleen met mijn zinnen.
Elke keer als ik dat wil.
Mijn fantasie breekt asfalt open.
Maakt wegen groen en vrij.
Zo kan ik tussen bomen lopen.
Het liefst ben jij daar bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten